Overweging 14 maart 2021, RTV Drenthe, ‘veur de preek’
Na een jaar van coronaprotocollen en gedragsaanpassingen heeft een deel van de bevolking er genoeg van. De één zit door werk of eigen bedrijf financieel in zwaar weer. Een ander is alles domweg zat. Heel begrijpelijk. Toen ik jong was, dus nog vrij beschikbaar op de relatiemarkt, wilde ik ook naar de discotheek. Geen sneeuwstorm hield mij tegen.
Helaas gaan pandemieën en andere crises zélden voorbij omdat mensen het zat zijn. ‘Alle dingen onder de hemel hebben hun tijd.’, zegt Bijbelboek Prediker (3,1b) Zelfs een pandemie heeft zijn tijd. Gelukkig heeft ook een landelijke vaccinatieprogramma zijn tijd. Geprezen de Heer die de mens verstand gaf om medicijnen te ontwikkelen en toe te dienen.
Ondertussen is dit coronatijdperk óók een tijd ons gegeven om te leven, te ervaren, te bezinnen en aldus.. te leren. Om wijze en betere mensen te worden.
‘Alle dingen onder de hemel hebben hun tijd.’ Kerkelijk beleven we de veertigdagentijd, als voorbereiding op Pasen. Een tijd van versobering; bezinnen wat in uw en mijn bestaan ertoe doet. Ons eigen leven spiegelen aan de levenshouding, het spreken en het handelen van Jezus zelf en op basis daarvan… te leren. Om wijze en betere mensen te worden, zoals God u en mij heeft bedoeld.
Onze veertigdagentijd verwijst naar de veertig jaren waarin Israël door de woestijn doolde, op weg naar het Beloofde Land. ‘Alle dingen onder de hemel hebben hun tijd.’ Al die individuele Israëlieten, verzameld vanuit alle hoeken van Egypte, mochten leren één volk te vormen. Niet zo maar een volk maar het volk van God zelf!
Die Israëlieten waren die woestijn trouwens ook heel snel én heel vaak zat. De Bijbel vertelt uitvoerig over hun geklaag, gescheld en gezucht. Ik stel mij voor dat in Gods hemel Mozes breed grijnst als hij alle verwijten zou horen die Jaap van Dissel, Mark Rutte, Hugo de Jonge en wie al niet meer moeten incasseren. Dat moet voor Mozes een feest van herkenning zijn.
Iedereen accepteert Israëls leerzame 40 woestijnjaren als een vanzelfsprekendheid, de grootst mogelijke logica. ‘Alle dingen onder de hemel hebben hun tijd.’ Maar lukt het ons om zelf één woestijnjaar - ons coronatijdperk – te aanvaarden? Ja, het coronavirus heeft grote impact! We zijn ons plotseling bewust van onze kwetsbaarheid en eindigheid. Economisch was alles niet zo zeker als we altijd dachten. Het immer overgewaardeerd individualisme heeft een grens bereikt.. na een jaar van 1,5 metersamenleving, geen bezoek en geen warme knuffel, niet in clubverband samenkomen. Een woestijnjaar om het te leven, te ervaren, te bezinnen en te leren. Om wijze en betere mensen te worden.
Wist u trouwens dat Israël helemaal niet 40 jaar in die woestijn had hoeven dolen? Na 2 jaar bereikten zij al het Land van Belofte! Mozes stuurde zijn verspieders erop uit. Die kwamen terug met alternatieve feiten: er wonen reuzen in dat land. Als Mozes toch het Beloofde Land wil binnentrekken verspreiden die verspieders hun praatjes. Complottheorieën zijn van alle generaties, alle talen en alle volken. Zegen brachten ze nooit. Angstig dook Israël de woestijn weer in, de volgende 38 woestijnjaren tegemoet.
We leven in coronatijd maar er gloort licht aan het eind van de tunnel: er wordt gevaccineerd. Vandaag de 4e zondag van de veertigdagentijd maar er gloort licht aan het eind van de tunnel: Pasen komt in het vizier!
In de katholieke kerk is daarom de liturgische kleur: roze. Misschien een beetje gewaagd, die kleur? Het paars van de veertigdagentijd vermengt zich al met het wit van Pasen, dat geeft de kleur roze.
In een woestijnjaar met het coronavirus als blok aan ons aller been dient zich toch Pasen aan! Er is hoop! Op weg naar het Paasfeest mogen we in het spoor van Jezus’ lijden en pijn ook de trouw en hoop van Zijn God voor de hedendaagse mens ontdekken.