Een foto uit het Turks aardbevingsgebied. Een vader zittend op het puin, houdt uren de hand vast van zijn 15-jarige dochter Irmak. Haar dode lichaam ligt onder een grote betonnen plaat. Aangrijpend beeld van een bekommerde en trouwe vader die zelfs na de dood niet loslaat.
Als Mesut Hancer dochter Irmak niet loslaat, zou God ons dan wél loslaten? ‘En God schiep de mens als zijn beeld.’ (Genesis 1, 27a)
In de 40 dagentijd gaan we met Jezus naar Jeruzalem. Geen gezellige recreatieve tocht, als het Pieterpad. Jeruzalem doodt en stenigt profeten. (Mt. 23, 37a) Jezus weet wat Hem daar te wachten staat: de dood. Toch gaat Hij vastberaden, zonder treuzelen de weg in het besef dat God in eeuwigheid niet loslaat. Achter Jezus aan is het opvallend rustig.
Jaïrus en zijn dochtertje waren vol van dagelijkse beslommeringen? De jongeling van Naïn zorgde voor zijn moeder, die weduwe was? De genezen Legioen druk waarmee elke mens druk is? Kortom opnieuw bezeten? Al die duizenden, blij met hun volle maag maar zonder Jezus’ teken te snappen, van die wonderbare broodvermenigvuldigingen? Al die mensen zijn in geen velden of wegen te bekennen als Jezus richting Jeruzalem gaat.
Rustig achter Jezus is het ook in Westerse samenlevingen. Ons land, bisdom en parochie zijn geen uitzondering. Helaas.
Dagelijkse beslommeringen, de zorg voor alles en nog wat, vol van andere zaken, Jezus niet kennen of niet begrijpen, het is zo saai, de kerk is te koud of de vervangende parochiezaal te weinig sacraal of te dicht op elkaar. Getuige het jaar 33 was het niet anders als Jezus zelf de pastoor, bisschop, kardinaal of paus was. Ontkerkelijking heet dat cultureel verschijnsel.
Op weg naar Jeruzalem keerde Jezus niet, chagrijnig en hevig gepikeerd, om richting huis. Onverstoord ging Hij de weg die Hij moest gaan. Voor u, voor alle mensen van goede wil en zelfs voor mij. Zo hebben wij onverstoord gelovig onze weg te gaan, in een samenleving die verder ontkerkelijkt. Soms letterlijk van God los is.
De missionaire Kerk is geen kwestie van een gelikte campagne. Ook niet Jezus’ boodschap voor de mensheid afzwakken maar het zelf tot vervulling brengen. Het is zaak om zelf Jezus zuiver na te volgen en present te stellen. Ons in houding, gedrag en woorden positief gelovig te onderscheiden van hen die Hem niet kennen. Hedendaagse profeten. Dat Hij in ons leeft!
Het leuke van wisselende generaties? Een nieuwe generatie pikt ooit op wat een vorige uit handen liet vallen. Eeuwen geleden schreef Prediker: ‘Er is weleens iets waarvan men zegt: ‘Kijk, dit is iets nieuws!’ Maar dat is niet zo: vroeger was het er ook al.’
Israël ging het Beloofde Land binnen, ná eerst 40 jaren in de woestijn dolen. Pasen, het licht van de Verrijzenis? Ná het lijden. In de duisternis van het graf werd het Licht ontstoken. God die, als een Mesut Hancer, zijn Kind niet loslaat.
Het Goede Nieuws van onze dagen: de geloofscursus Katholiek Zo Gek Nog Niet draait in twee talen (!) op volle toeren. De leeftijd van de deelnemers is opvallend jong. Hoop doet leven!